آنکتاد در این گزارش از کشورهای درحال توسعه می‌خواهد تا برای دوره‌ای از تغییرات فنی عمیق و سریع، و فهم دقیق‌تر فناوری‌های نوین آماده شوند. بر این اساس، تمام کشورها لازم است اصول و الگوهای سیاست‌گذاری علم، فناوری و نوآوری برای توسعه پایدار را تدوین و اجرا کنند. تقویت و اصلاح نظام علمی، فنی و نوآوری، تدوین سیاست‌های صنعتی، ایجاد مهارتهای دیجیتال توسط دانش‌آموزان، دانشجویان و نیروهای کار، و کاهش شکاف‌های دیجیتال نیز برای توسعه پایدار ضروری است.
در این گزارش بر همکاری جهانی برای افزایش توانایی‌های نوآوانۀ کشورهای در حال توسعه تاکید شد؛ ضرورت انتقال دانش فنی، افزایش مشارکت زنان در بخش‌های دیجیتال و انجام ارزیابی‌های فنی نیز به‌شدت توصیه شده است. احتمال تعمیق نابرابری‌های موجود و ایجاد نابرابری‌های جدید، سیاست‌های ملی و جهانی، و اصلاح روشها و نهادهای ضروری برای خلق جهانی با فرصت‌های برابر نیز تحلیل شده است. گزارش آنکتاد نشان می‌دهد که بازار فناوری‌های تحول‌آفرین 350 میلیارد دلار است که تا سال 2025 می‌تواند به 2/3 تریلیون دلار افزایش یابد. این بازار می‌تواند فرصت‌های شغلی فراوان برای کشورهایی ایجاد کند که با امواج خروشان نوآوری‌های فنی همزیستی دارند. اما برنامه‌ریزی برای استفادۀ برابر از فناوری‌های نوین در بسیاری از کشورهای کم‌توسعه انجام نشده است. بحث و تامل دربارۀ تغییرات فنی و تحول در ساختار اجتماعی و اقتصادی این کشورها یکی دیگر از موضوع مهم است.
در هر حال، فناوری‌های تحول‌آفرین می‌تواند زندگی بسیاری از افراد فرودست جامعه را متحول کند. چشم‌انداز این نوع فناوری در عرصه‌های کشاورزی، بهداشت، آموزش، انرژی و سایر حوزه‌ها چشمگیر است. نمونه‌های خوب زیادی از تجمیع فناوری‌های تأثیرگذار وجود دارد. اما، گسترش بسیاری از آنها در مراحل آزمایشی است. نگرانی درباره از بین رفتن مشاغل با توسعۀ اتوماسیون، هوش مصنوعی و رباتیک نیز وجود دارد.
کنترل این نوع فناوری‌های نوین مستلزم آن است که کشورها در انتخاب، استفاده، انطباق، و کاربرد آن، که از مهم‌ترین عناصر قدرت و ثروت است، روشها و مدل‌های اجرایی خود را سیاست‌گذاری کنند تا بتوانند سهم‌شان را در بازارهای محلی و جهانی افزایش دهند. روشن است که جمهوری اسلامی ایران اهمیت استفاده از فناوری‌های تحول‌آفرین را به‌خوبی درک کرده و با حمایت از آموزش و تحقیقات علمی و تسهیل قوانین و مقررات می‌کوشد بسترهای لازم برای پیاده‌سازی و استفاده اثربخش از فناوری‌های تحول‌آفرین را فراهم کند؛ اما برنامه‌ریزی، سرمایه‌گذاری و بازنگری در قوانین و مقررات برای زدودن موانع احتمالی و بهبود شرایط موجود فرایندی است مستمر که باید به آن توجه شود.
